သဘာ၀ကို အျပည့္အ၀ စားသံုးရျခင္း

 နံနက္ မိုးလင္းၿပီ ဆိုေတာ့ ဘုရားရွိခိုး ၿပီးသည္ႏွင့္ လုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခုက အိမ္ရွင္မ ပီပီ မီးဖိုခန္းသို႔ ဝင္ရျခင္း ပါပဲ။ လုပ္ေနက် အလုပ္ထက္ အိမ္ရွင္မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မွာပါ။ အလုပ္တစ္ခုက လုပ္ေနက် ဆိုလွ်င္ ပံုမွန္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္မည္ ဘယ္လုိ လုပ္မည္၊ စီစဥ္ထား၍ ရသည္။ သည္ အခ်က္အျပဳတ္ ဆိုသည့္ တာဝန္မွာ ပံုမွန္ စီစဥ္ ထားလို႔မရ။ ယေန႔ ဝယ္ထားေသာ အသီးအႏွံမ်ား မနက္ျဖန္ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမည္။ အသီးအႏွံ အဆင္ေျပလွ်င္ ဟင္းရြက္မ်ား ႏြမ္းခ်င္ ႏြမ္းေနမည္။ အေျခအေန အရ ႀကိဳတင္ စီစဥ္လို႔မရ။ သင့္ေတာ္ သလို အိမ္ရွင္မပီပီ ဉာဏ္ကစား၍ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ ရသည္။

ခ်က္ျပဳတ္ရန္ အတြက္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္မ်ား စီမံရန္ ေရခဲေသတၱာ ကို ဖြင့္လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ပဲ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ စရာႏွင့္ ႀကံဳရသည္။ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက မသက္သာ။ အရင္ ႏွစ္ရက္က ဝယ္ထားေသာ အသီးအႏွံ မ်ားမွာ က်ဳံ႕ေနေလၿပီ။ အခ်ဳိ႕ ဟင္းရြက္မ်ားမွာ ရိေနၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုထိကာ ပုပ္မလို ျဖစ္ေနသည္။ ဝယ္ထားတာ ႏွစ္ရက္ပဲ ရွိေသးသည္။ ဝယ္တုန္း ကလည္း လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္မ်ားကို ေရြးဝယ္ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထားတာက လည္း အိတ္ႏွင့္ ထည့္ကာ ျဖစ္သလို စုထည့္ထားျခင္း မဟုတ္။ ေသခ်ာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေရေဆးၿပီးမွ ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခင္ တစ္ပတ္ ကလည္း ယခုကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သျဖင့္ ေမေမ၏ ဆူပူျခင္းကို ခံရသည္။ ေရမေဆးဘဲ ထည့္ျခင္းေၾကာင့္ ယခုလို ျဖစ္သည္ဟု ဆိုကာ ေရွးလူႀကီး ပီပီ ဆူလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီတစ္ေခါက္ ေရေဆးၿပီး ထည့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထူးမျခားနား ပါပဲ။ သည္အတုိင္း ဆိုလွ်င္ ေမေမေတြ႕လွ်င္ ဘာေျပာဦး မလဲ မသိပါ။

တကယ္ေတာ့ ေမေမ ကံေကာင္းခဲ့ ပါသည္။ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္သည္တိုင္ က်န္းမာ သန္စြမ္းလ်က္ ရွိသည္။ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ဘဲ ေနႏိုင္သည္။ အသားအေရ ကအစ ေကာင္းမြန္သည္ဟု ေျပာရမည္။ ေမေမ တုိ႔ စားသံုးခဲ့ေသာ အစားအစာ သံုးပံုႏွစ္ပံု ေလာက္မွာ သဘာဝ စစ္စစ္ မ်ားျဖစ္သည္။ ေမေမတို႔ ေခတ္ကို ေတြးၿပီး ကြၽန္မ မနာလို ျဖစ္မိသည္။ ေမေမတို႔ ေခတ္မွ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ သဘာဝ တရားမွ ရေသာ သဘာဝ အရသာမ်ားကို အျပည့္အဝ စားသံုးခြင့္ ရၾကသည္။ စားသံုးခြင့္ ရသည့္အေလ်ာက္ တန္ဖိုးလည္း ထားၾကသည္။ သဘာဝ ကိုလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ၾကသည္။ မိမိစားဖုိ႔ရန္ အတြက္ ကိုယ္တုိင္ စိုက္ပ်ဳိး ၾကသည္က မ်ားၿပီး အျပင္မွ အသားငါး ေလာက္သာ ဝယ္စား ၾကသည္။ ယေန႔ ကြၽန္မတို႔ ေခတ္လို႔ ေျပာရမည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ္တုိင္ စိုက္ပ်ဳိးဖုိ႔ ေဝးစြ သူမ်ား စိုက္ထား သည္ကို အလ်င္အျမန္ အေျပးအလႊား ခ်က္ျပဳတ္ စားၾက ရသည္။

ဘယ္အရာမွ ပိုးသတ္ေဆး အားတိုးေဆး မ်ားႏွင့္မကင္း။ ထိုေဆးဒဏ္ မ်ားေၾကာင့္ လူမ်ားမွာလည္း ဆိုးက်ဳိးမ်ား ကိုသာ ခံစားၾက ရသည္။ အသီး အရြက္၏ အာဟာရထက္ ပိုးသတ္ေဆး အားတိုးေဆး မ်ား၏ အရသာ ကိုသာ ပိုမိုခံစားၾက ရသည္။ ယခင္ေန႔ ကလည္း ပဲေတာင့္ရွည္ ကို ေၾကာ္စားရန္ လွီးၿပီးေရေဆး လိုက္သည္။ ခါတိုင္း နည္းတူ ေရၾကာၾကာ မစိမ္ ျဖစ္ေတာ့။ အခ်ိန္ ေနာက္က် ေနသည့္ အတြက္ ခ်က္ခ်င္း ေရေဆးကာ ေၾကာ္လိုက္ ရသည္။ ထမင္းစားေတာ့ ခါးသက္သည့္ အရသာမွာ ပဲသီးႏွင့္ အတူ ပါလာသည္။ ပဲေတာင့္ရွည္ ခါးတာ မၾကားဖူး။ ေၾကာ္ထား တာလည္း မတူးပါ။ ေမေမ့ကို ျပၾကည့္ေတာ့ ေရအၾကာႀကီး မစိမ္သည့္ အတြက္ ေဆးဓာတ္ မျပယ္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ဆိုတာ သိရသည္။ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္ အစံု ထည့္ထားေသာ ပဲသီးေၾကာ္ တစ္ခြက္ ဝက္စာပံုး ထဲသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ ထို ပဲသီးမ်ားကို စားေသာဝက္မ်ား ထုိ႔ေနာက္ ထိုဝက္သား မ်ားကို စားေသာ လူမ်ား။ ဘုရားဘုရား သည္သံသရာ လည္တာ ႀကီးကို မစဥ္းစားတာ ေကာင္းမည္။

အေဒၚ တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ '' ဝက္ေတြ ၾကက္ေတြ အသား တုိးေအာင္ ေဆးေတြနဲ႔ လုပ္ေတာ့ အဲဒီဝက္ေတြ ၊ ၾကက္ေတြ အသားတုိး မတိုးေတာ့ မသိဘူး။ လူေတြကေတာ့ အသားေတြ တိုးလာတယ္ ... '' ဟု ေျပာသည္။ ဟုတ္မွာ ပါပဲဟု ကြၽန္မ ေျဖမိသည္။ သဘာဝ တရားကို တန္ဖိုး မထားေသာ ကြၽန္မတို႔ကို သဘာဝ တရားရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္း ပဲလား။

လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေဆးဖ်န္း ထားေသာ အသီးႀကီးႀကီး မ်ားကို စားမည့္အစား သဘာဝ စစ္စစ္ အရသာႏွင့္ အသီးေသးေသး မ်ားကိုသာ စားခ်င္ ပါသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ယေန႔ တိုးတက္ ေနေသာ ေခတ္ ေရစီးေၾကာင္း တြင္ လြန္ေန မည္လား။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သဘဝကို အျပည့္အဝ စားသံုး ခဲ့ရေသာ အေမတို႔ ေခတ္ကို ေတြးၾကည့္ရင္း တသသ ျဖစ္ရသည္မွာ ေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ မျဖစ္ႏိုင္တာကို တမ္းတေန႐ံု ႏွင့္မျဖစ္။ အိမ္သားမ်ား အဆင္ေျပ ေစရန္ ျဖစ္ႏိုင္ ေသးေသာ အသီးအႏွံ မ်ားကို ေရြးကာ ဟင္းလ်ာ တစ္ခြက္ ခ်က္ရ ေပဦးမည္။

မဒါေလး
#Yadanarpondaily

http://themyawadydaily.blogspot.com/2014/07/blog-post_34.html?spref=tw