ကန္ေရျပင္ကို
ေငးေနမိတယ္။ အရင္လို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေျပေလညွင္းက မေအးေတာ့တာ အမွန္ပဲ။
ျမေသြး ဘယ္ေတြသြား ဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ အေတြးနဲ႔ေတာင္ မ၀ံ့မရဲ။ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့
ေဘးမလွမ္းမကမ္းနားမွာ ေၾကာ္ေနတဲ့ ဗူးသီးေၾကာ္သည္ အေဒၚႀကီးကိုျမင္ေတာ့
ျမေသြးကို ပိုသတိရတယ္။ အရင္အခါေတြ ျမေသြးနဲ႔အတူလာတုိင္း
ဗူးသီးေၾကာ္အ၀စားၿပီးမွ ကန္ေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္လို႔
အၿမဲအေဖာ္ညွိတာ ခံဖူးတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာစာမွ မက်က္ေတာ့ပဲ
တန္းအိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာဖူးတာလည္း အမွတ္ရေနမိတာပဲ။ ျမေသြး
နင္ဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲ ညီမေလးရယ္။
ေက်ာ္ညိဳနဲ႔ ျမေသြးဆိုတာ ေျခရင္းအိမ္၊ ေခါင္းရင္းအိမ္ ေနလာၾကတာ။ ျမေသြးအေမနဲ႔ ေက်ာ္ညိဳတုိ႔အေဒၚဆိုတာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရပ္ကြက္မ်က္ႏွာဖံုးေတြ။ တစ္ေယာက္မရွိခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေခ်းၾက၊ ငွားၾက၊ အတင္းေျပာေဖာ္ေျပာဖက္။ ဒီေတာ့ ေက်ာ္ညိဳနဲ႔ ျမေသြးတုိ႔ ခုလို တရင္းတႏွီးခင္တာမင္လာတာလည္း ဘာမွမဆန္း။ ျမေသြးတုိ႔အိမ္မွာ အန္တီေမလုိ႔ ေခၚတဲ့ ျမေသြးအေမရယ္၊ ျမေအးဆိုတဲ့ ျမေသြးထက္ ႏွစ္ႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီမေလးရယ္ စုစုေပါင္းမွ မိန္းမသား သံုးေယာက္တည္း။ အန္တီေမက ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ျမေသြးနဲ႔ ျမေအးကိုေတာ့ အိမ္မွာ အခ်ဳပ္အလုပ္ကို ဖင္ထုိင္က်က် လုပ္ေစခ်င္တယ္။ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေလေးတြနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီဆို အန္တီေမက သိပ္ေက်နပ္တာ။ ေယာက်ၤားဆံုးပါးသြားၿပီးကတည္းက သမီးေတြမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳေတာ့ပဲ ေငြကိုသာ ကုန္းရန္းရွာေတာ့ တယ္။ ျမေသြး ဘြဲ႕ရရင္ဆုိတဲ့ အေပ်ာ္နဲ႔ အန္တီေမခမ်ာ တကယ့္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး။ သူကိုယ္တိုင္ကဘြဲ႕မရခင္ ေယာက်ၤားေနာက္လိုက္ေျပးဖူးခဲ့သူမုိ႔ ကိုယ့္သမီးေတြကို ပညာတတ္ဘြဲ႕ရျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ျမေသြးကေတာ့ ပညာေရးထက္ စီးပြားေရးကို ပိုေတြးတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တိုက္ေတြ၊ ကားေတြနဲ႔ ေနခ်င္တယ္။ လူ၀င္ဆန္႔ေအာင္ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာေတြကို ေလ့လာတယ္။ ပညာတတ္ၿပီး ထမင္းငတ္ေနတဲ့သူေတြ တပံုႀကီးလို႔ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ အန္တီေမက ေျပာတုိင္း သူက ျပန္ျပန္ခံပက္တတ္တယ္။
"အစ္ကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ ျမေသြး မွားသလား။ အစ္ကိုဆိုလည္း ဘြဲ႕ရေနၿပီ၊ အလုပ္ရေနၿပီပဲ ဘာမ်ား စုမိေဆာင္းမိလို႔လဲ။ ျမေသြးကေတာ့ စက္ကေလးခ်ဳပ္ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ခါးေညာင္း ေျခေညာင္း ဘ၀ႀကီးကို မုန္းတယ္။ အေမက ဘြဲ႕ရၿပီးရင္လည္း ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ရမယ္တဲ့။ သူကဆိုင္ထိုင္မယ္။ ျမေသြးတုိ႔က အိမ္မွာစက္ကေလးခ်ဳပ္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနမယ္တဲ့။ ျမေသြးေတာ့ ဘ၀ကို ဒီလိုႀကီး မသြားခ်င္ပါဘူး။ တျခားသင္တန္းေတြ တက္မယ္ဆိုေတာ့လည္း တက္ရင္ထားေပးမယ္ ဒါေပမယ့္ စက္ပဲခ်ဳပ္ရမယ္တဲ့ေလ"လို႔ တျပစ္ေတာက္ေတာက္ အၿမဲဆိုတယ္။
ရည္ရြယ္ရာကို စိတ္ထဲရွိ၊ ရွိတဲ့အတုိင္း ျမေသြးေျပာတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ အိမ္ကအေဒၚေတြကေတာ့ ျမေသြးရဲ႕ ေနထုိင္ပံု၊ ေျပာပံုဆိုေပါက္ေတြကို သေဘာမက်ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ေကာင္မေလး သိပ္ရဲတယ္တဲ့။
ျမေသြးကို ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲလုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ခ်မ္းသာခ်င္တာပါပဲ လို႔ သြားေလးၿဖဲၿဖဲၿပီးဆိုတတ္တယ္။ ညေန ကၽြန္ေတာ္ရံုးအားရင္ သူနဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး ေလွ်ာက္လည္တယ္။ ေမာင္ႏွမေတြလို ေနလာခဲ့တာဆိုေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သာမန္သံေယာဇဥ္ထက္ မပိုဘူး။ ညီမေလးလို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ နားေထာင္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစကတည္းက ခပ္ေအးေအးသမားဆိုေတာ့ နားေထာင္ေပးရံုမွတပါး ျမေသြးလိုခ်င္တဲ့ အႀကံဥာဏ္ေတြ မေပးတတ္ျပန္ဘူး။
ျမေသြးက ေခတ္ဆန္ဆန္ေလးေတြ ၀တ္ဆင္တတ္တယ္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ အရမ္းႀကီး မဖြံ႕ထြားေပမယ့္ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ အေနေတာ္ ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးေပါ့။ ဆံပင္က ပခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အရွည္ကို အညိဳေရာင္ဆိုးထားတယ္။ လႈိင္းတြန္႔ဆံပင္သားကို မေျဖာင့္ပဲထားတယ္။ ျမေသြးကို ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြ သေဘာက်ၾကတယ္။ ျမေသြးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာဆိုေလ့ရွိတယ္။ ျမေသြးက ဒါေတြ ဂရုစိုက္မေနနဲ႔လို႔ ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္နာနာရယ္။ အေျပာအဆို မခံခ်င္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အေဒၚေတြကေတာင္ ျမေသြးနဲ႔ မင္း ရိုးရိုးပဲမလားလို႔ ဘာလိုလို ညာလိုလို ေမးလာတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ျမေသြးနဲ႔ အရင္လို ေလွ်ာက္မလည္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
"အစ္ကိုလည္း ျမေသြးကို မေကာင္းဘူး။ ျမေသြးမွာ သူငယ္ခ်င္းရယ္လုိ႔လည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိတာလည္း အစ္ကိုအသိပဲ။ အစ္ကို႕ကိုပဲ သူငယ္ခ်င္းလို၊ အစ္ကိုလို ေပါင္းလာခဲ့ရတာ။ အစ္ကိုကပါ ျမေသြးကို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္လာေတာ့ ျမေသြး ရည္းစားထားပစ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလု႔္ိ" အိမ္လာတုိင္း စိတ္မေကာင္းဟန္အျပည့္နဲ႔ ေျပာတယ္။
ျမေသြးဟာ ပုန္ကန္ထၾကြတတ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ရွိဖူးတာ သူ ဆယ္တန္းတက္တုန္းက တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိတယ္။ ရြဲ႕တတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အိမ္က စာမလုပ္လုိ႔ ဆူတိုင္း လပတ္စာေမးပြဲေတြမွာ သုညရေအာင္ ေျဖတယ္။ စာတစ္လံုးမွ မက်က္ပဲ အေမကို ဂ်စ္ကန္ကန္ေနျပတယ္။ သူ႕ကိုဖိလုိ႔ မရဘူး။ အဲ့ဒီဆယ္တန္းတုန္းကပဲ အေပ်ာ္ရည္းစားတစ္ခါ ထားဖူးတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲလုိ႔ ျမေသြးကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ အဲ့ဒါလည္း ရြဲ႕တာတဲ့။
"ျမေသြး လိမၼာေအာင္ ေနတတ္ထိုင္တတ္တယ္။ ကိုယ့္အေမသေဘာက်ေအာင္လည္း ေနေနတာပဲ။ ဒီလိုေနေနပါရဲ႕နဲ႔ ဆူပူတာေတာ့ ျမေသြး လက္မခံႏိုင္ဘူး။ သိပ္စိတ္ပ်က္တယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လိုက္မိေရာ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ငါမွားၿပီလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေတြးမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ျမေသြးအတြက္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားၿပီ။ အဲ့ဒါအၿမဲပဲ။ အေမကလည္း ခက္တယ္။ ျမေသြးျဖစ္ခ်င္တာေတြကို မသိဘူး။ ေျပာလည္း လက္မခံဘူး။" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္ဖြင့္တယ္။
ျမေသြးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အရင္လို နီးနီးကပ္ကပ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ျမေသြးဘာေတြလုပ္ေနတယ္၊ ဘယ္ေတြသြားျပန္ၿပီဆိုတာေတြကိုေတာ့ ေန႔စဥ္ေန႕တိုင္းကို အေဒၚေတြဆီက ၾကားတယ္။ အနီးကပ္ တက္ေနတုန္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အီစီကလီ လုပ္ေနလုိ႔ အန္တီေမက ဆူပူေနရတယ္တဲ့။ အငယ္မေလး ျမေအးကို ျမေသြးေျခရာလုိက္နင္းမွာကို စိုးေနတယ္လုိ႔လည္း ေျပာတာၾကားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အန္တီေမ့ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကလည္း လိုတယ္။ ျမေသြးကို စြတ္ၿပီးေျပာဆိုေနရင္ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် စိတ္ညစ္စရာေတြ ပိုျဖစ္လာမယ္။ ျမေသြးစိတ္နဲ႔ အန္တီေမလည္း ရူးမွာပဲ။
"ျမေသြး ရည္းစားနဲ႔ျပတ္သြားၿပီ။ ျမေသြးစိတ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ျမေသြးက ေပးတဲ့ကတိကို တည္ေအာင္ေနမွ ႀကိဳက္တယ္။ ကတိမတည္တဲ့ ေယာက်ၤားဟာ ကိုယ္က်င့္တရား လည္း ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းလိမ့္မယ္။ ျမေသြးအယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ကတိခဏခဏ ဖ်က္တဲ့ေယာက်ၤားမ်ိဳးမုိ႔ုလို႔ ျမေသြးျဖတ္လိုက္တာ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္စံႏႈန္းနဲ႔ ညီတဲ့ ေယာက်ၤားမွ ရွိေသးရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိတယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ခါ ရည္းစားထားမယ္လုိ႔ ေတြးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဦး၊ ျပီးမွတြဲေပါ့ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ "ဟုတ္တယ္ ျမေသြးမွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ျမေသြးေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားမွ ရေတာ့မယ္။ ဒီတစ္ခါထားရင္ေတာ့ အပိုင္တြက္မွျဖစ္မယ္"လို႔ ေျပာျပန္တယ္။
ျမေသြးဘာေတြမ်ား ေတြးေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မရွိတာေတြေရာ၊ အပိုင္တြက္မွာေတြေရာ။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ျမေသြးနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ နည္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရံုးအလုပ္နဲ႔ နယ္သြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္ျဖစ္လာတာလည္း ပါတယ္။ ျမေသြးအိမ္လာခ်ိန္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လြဲလြဲေနျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ အရင္ထက္ အပ္ထည္ပိုမ်ားလာလို႔ အလုပ္ေတြပိုရႈပ္ေနတဲ့ ျမေသြးက သူ႕အားရက္ စေနေန႔ဆိုလည္းမအား အျပင္သြားရေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အရင္လို ဆုံၿပီး စကားေတြ မေျပာျဖစ္တာ လနဲ႔ကို ခ်ီလာပါေရာ။
တစ္မနက္မွာေတာ့ အေဒၚေတြရဲ႕ ဆူဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ ျမေသြး လင္ေနာက္လိုက္ေျပးသြားမွန္း သိလုိက္ရတယ္။ ညကတည္းက ျပန္မလာတာ ခုခ်ိန္ထိဆိုေတာ့ အန္တီေမေတာ့ ေခါင္းမီးေတာက္ေနၿပီေပါ့။ တငိုငိုတရီရီျဖစ္ေနတဲ့ အန္တီေမ့ခမ်ာ သူ႕သမီးထားခဲ့တဲ့ စာေလးကို ဖတ္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း မနားတမ္း သမီးမိုက္ သမီးမိုက္ ဆိုတာကို ပါးစပ္ကကို မခ်ပါဘူး။ အေဒၚေတြကလည္း မီးေလာင္ရာေလပင့္ သြားသြားေျမွာက္ေပးေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမေသြးတုိ႔ အိမ္ဘက္ကုိ မကူးမျဖစ္ ကူးလိုက္ရေရာ။
"ေမာင္ေက်ာ္ညိဳ မင္းညီမ လုပ္သြားပံုကိုၾကည့္ဦး။ သူလင္ေနာက္လိုက္သြားတဲ့ အေကာင္က မိန္းမရွိတယ္။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးထားေပမယ့္ အရႈပ္အရွင္းေတြက ရွိေနတာ သိသိရဲ႕နဲ႔ လုပ္တာ။ ငါအထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔။ ေခြးထက္ကို မုိက္တာ။ အေမလုပ္သူက အဟုတ္ေျပာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ နားမ၀င္ဘူး။ ခုလည္း မေန႔တေန႔က ငါက ဆူလိုက္မိတယ္ဟယ္။ ငါ့စကား နားမေထာင္ရင္ ငါ့အိမ္မွာ မေနနဲ႔။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္လို႔။ ဒင္းက တကယ္လုပ္ျပသြားတာ။ ေရးသြားတဲ့ စာကိုလည္း ၾကည့္ဦး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ဒီေန႔ပဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္စေဖာက္ပါၿပီဆုိပဲ။ ဟမ္မေလး ငါ တကယ္စိတ္ဆင္းရဲတယ္။ ျမေသြး ျမေသြး ...။ ေအး ျမေအး နင္လည္း ၾကည့္ေနၾကည့္စား။ အဲ့ဟာမလိုလုပ္ရင္ ငါတကယ္နင့္ကိုသတ္မွာ"။
ေဘးနားက ကုတ္ေလးပုေနတဲ့ ျမေအးကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း။ အန္တီေမရဲ႕ တယူသန္အေျပာအဆိုနဲ႔လုပ္ရပ္တစ္ခ်ိဳ႕က ျမေသြးကို ပိတ္ေလွာင္ခဲ့တာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမေသြးဘယ္လိုအက်င့္စရုိက္ရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ေတာင္ မသိတာမ်ားလားလုိ႔ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။
ျမေသြးသတင္း ဘာမွမၾကားရဘူး။ ေနေကာင္းလား။ သူ႕ေယာက်ၤားနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပသလား။ သံုးလေလာက္အထိ အန္တီေမ့ ခမ်ာလည္း လူးလူးလိမ့္လိမ့္ပဲ။ အဲ တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမေသြးအသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ကိုေရာက္လာ။ "အစ္ကိုလား.. ျမေသြး အစ္ကို႔ကို အိပ္မက္ေတြ မက္ေနမိလို႔။ ျမေသြး အဆင္ေျပပါတယ္။ ေျပေအာင္လည္း ေနပါတယ္။ မေျပရင္ေတာ့ ျမေသြး စိတ္ရွိသလိုပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့မွာ။ ေယာက်ၤားက ျမေသြးနဲ႔အၿမဲေတာ့ အတူမရွိဘူး။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေလာက္ေတာ့ လာပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ ျမေသြးတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ လုပ္စရာေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မရွိဘူး။ ျမေသြး ဖုန္းဆက္တဲ့အေၾကာင္းေတာ့ အေမ့ကို မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ မဂၤလာပြဲက်င္းပျဖစ္ရင္ အေမ့ဆီလာမလို႔ပဲ။ ခု မဂၤလာပြဲကလည္း မက်ိန္းေသေသးဘူး။ အစ္ကို႕ကို ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္။ ညီမလည္း မၾကာခဏ ဖ်ားဖ်ားေနလို႔။" အစရွိတာေတြကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာဆိုသြားၿပီး ဖုန္းကို ခ်သြားပါေလေရာ။ ေနာက္ပိုင္း သူဖုန္းဆက္မယ္လုိ႔လည္း ေျပာသြားေသးတယ္။ သူ႕ဆီဖုန္းမဆက္ဖုိ႔ လည္း အတန္တန္မွာတာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ေတာ္လည္း သံသယေတြ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။
ဒီၾကားထဲ အန္တီေမရဲ႕ နားထဲကို ျမေသြးရဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥ ေရာက္သြားတဲ့အခါ အန္တီေမ နာမက်န္းျဖစ္တယ္။ ျမေအးခမ်ာလည္း အေမကို ျပဳစုရ၊ အထည္ဆုိင္ေျပးရ၊ အပ္ထည္ေတြ ျပန္လက္ခံရနဲ႔ ပင္ပန္းရွာတယ္။ ျမေသြး ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီလို႔ အေဒၚေတြ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသား ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ကသိလာတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အသိတစ္ေယာက္က ေတြ႕ခဲ့တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မယံုခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏို္င္ပါ့မလား။
ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျမေသြးထပ္ဖုန္းဆက္ေတာ့ ငိုသံႀကီးနဲ႔။ ျမေသြးကေလးမီးဖြားေတာ့မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာလည္း ပါေသးတယ္။ ကေလးမီးဖြားၿပီးရင္ ျမေသြးနဲ႔ သူ႕ေယာက်ၤားနဲ႔ ကြာရွင္းေတာ့မွာတဲ့။ ေတြ႕မွေျပာမယ္လို႔ ငိုသံနဲ႔ေျပာတယ္။ အစ္ကို႔ကို အရမ္းသတိရတယ္လုိ႔လည္း ဆိုသြားျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေအးဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုစိတ္ပူရမွန္းလည္း မသိျပန္ဘူး။ အန္တီေမ့ကို အသိေပးရင္ ေသြးတက္တာေတြ ဘာေတြျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္မိတယ္။ ကုိယ့္ ခ်စ္သူလည္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္ရည္းစားလည္း မဟုတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ပူတာက ေန႔ေရာညပါပဲ။
ခုတေလာ ညတိုင္း ျမေသြးကို အိပ္မက္မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ျမေသြးက ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔။ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲ စီးလို႔မရဘူးဆုိတဲ့ Heel အျမင့္ႀကီးကိုလည္း ေျခေထာက္မွာ စီးထားေသးတယ္။ ျမေသြးမ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စေတြ မရွိဘူး။ ကိုယ္၀န္လြယ္မထားဘူး။ ျမေသြး ရယ္ေမာေနတယ္။ အစ္ကို ဆုိတာကိုလည္း ပါးစပ္က မခ်ပဲ တတြတ္တြတ္ ေအာ္ေခၚေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီ ေရာက္မသြားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေတြ လွမ္းတယ္။ ျမေသြးဆီကို လွမ္းတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေရာက္ဘူး။ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ အိပ္မက္ထဲမွာေရာ၊ အိပ္မက္ကႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေရာ။
ျမေသြး မီးဖြားၿပီးသြားၿပီလား သိခ်င္မိတယ္။ ဒီရက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထင့္ေနလို႔။ အိပ္မက္ေတြေၾကာင့္ ျမေသြးဖုန္းကို ပိုေမွ်ာ္မိတယ္။ ရံုးမွာလည္း စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ဖုန္းကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔။ အမွန္ဆို ျမေသြး ဖုန္းေခၚသင့္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တြက္ရင္ ျမေသြး မီးဖြားၿပီးေလာက္ၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္မေနေတာ့ဘူး။ ျမေသြး ဖုန္းကို ေကာက္ႏွိပ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါဆက္ ဖုန္းတစ္လံုး ဆိုေပမယ့္ တစ္လံုးမဟုတ္ တစ္လံုးေတာ့ ျမေသြးအသံေလး ၾကားရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ပါရဲ႕။
ဖုန္းတစ္လံုးက ေျဖတယ္။ ျမေသြး ဆိုတာ ဘယ္သူလဲတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးသံပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ျပန္ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘယ္လိုဆက္ေမးရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္လံုးက ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ သက္ျပင္းခပ္ရွည္ရွည္ မႈတ္ထုတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္တယ္။ မိုးတြင္းမုိ႔လို႔ ရပ္ကြက္ထဲ ဗြက္ေတြ ေပါက္ေနၿပီ။ ျမေသြးဆိုရင္ မိုးရာသီ ရႊံ႕ေတြနဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူးလုိ႔ ေျပာဦးမယ္။ လိုင္းကားစီးေတာ့ ကားပိတ္တာကတေၾကာင္း၊ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရေသးတယ္ဆုိေတာ့ ေမွာင္စေတာင္ ျပဳေနၿပီ။ ျမေသြး အိမ္နားေရာက္ေတာ့ စိတ္ကထင့္ျပန္ေရာ။ ေအာ္ ငါ့ႏွယ္လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေရရြတ္မိလုိက္တယ္။ ျမေသြးအိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ။ အဲ့ဒီလို ပံုမွန္မဟုတ္ တိတ္ဆိတ္ေနကာမွ စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ပိုျဖစ္မိသလိုလို။ အမွတ္မထင္ပဲ သက္ျပင္းခ်သံၾကားတယ္။ ျမေသြးရဲ႕ သက္ျပင္းသံလုိလို။ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲထမိေပမယ့္ ငါဟာ အေတာ္ကို ရူးေနပါေရာလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႔တစ္ခုကို ရတယ္။ ျမေသြး ဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးဘီလိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ျမေသြးမ်ား ေရာက္ေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ ေလးတိေလးကန္။ ၿခံတံခါးတြန္းဖြင့္တဲ့အထိလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ေရေမႊးနံ႕ေလး ရေနတုန္း။ ေအာ္ ျမေသြးရယ္။ ငါနင့္ကုိ ေတာ္ေတာ္သံေယာဇဥ္ၾကီးတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း သိပ္စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ နင္ေနေကာင္းလား သိရင္ ငါ ဘာမွ စိတ္ပူမိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးခ်မ္းသြားၿပီလို႔ အရူးလိုလုိ ဆိုမိျပန္တယ္။ အေဒၚေတြ ျမင္၇င္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ အရူးလို ထင္ဦးမယ္။
အိမ္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ အေဒၚေတြက ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳတယ္။ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ျမေသြးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေနတာ သိေနၾကပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အျပစ္ဆုိလို႔ ဒါေလးလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတာ တစ္ခုပဲရွိတာ။ "ၾကီးေမတုိ႔ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ႀကီးေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားေနာ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရၿပီ။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲ။ အေဒၚႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးကိစၥေၾကာင့္ အရင္လို ကၽြန္ေတာ့္ဘဏ္ကတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ယူဖို႔ ကိစၥေျပာမလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ နယ္က ဘၾကီးမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းေျခာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အေဒၚငယ္က လွမ္းေျပာတယ္။
"နင့္ ျမေသြး ဆံုးၿပီတဲ့"
နင့္ ျမေသြး၊ နင့္ျမေသြး .....။ ကၽြန္ေတာ္ ပူထူသြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေအးစက္သြားတယ္။ အာေခါင္ေျခာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္သြားတယ္။
"ကၽြန္တာ္ ညက သူ႕ကို အိပ္မက္မက္ေနေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ညတိုင္းနီးပါး သူ႕ကို အိပ္မက္ေတြ မက္ေနတာ" လို႔ ကေယာင္ကတန္း ရြတ္လိုက္ေတာ့ ႀကီးေမက ထပ္ၿပီး ကေလးေရာ၊ အေမေရာ ဆံုးတာတဲ့။ ဆံုးေတာ့ သူ႕အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးတဲ့။ သူနာျပဳေတြေျပာေတာ့ မင္းနာမည္ကိုလည္း ရြတ္သြားေသးတယ္တဲ့။.... တဲ့...။ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမၾကားေတာ့ဘူး။ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အသိစိတ္က လက္မခံႏို္င္တာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိတ္ယ္။ ဖ်တ္ခနဲ။ ခုနက ကၽြန္ေတာ္ ရတဲ့ ေရေမႊးနံ႔ေလးက ျမေသြးေပါ့။ ျမေသြးရဲ႕ သက္ျပင္းသံေပါ့။ ျမေသြး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သြားတာေပါ့။ ျမေသြး ျမေသြးေရ။
ကၽြန္ေတာ္ ျမေသြးအတြက္ ငိုခဲ့ဖူးတာဆုိလို႔ သူကိုယ္၀န္ရတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တုနး္ကတစ္ေခါက္ရယ္။ ခုတစ္ေခါက္ရယ္ေပါ့။ ကိုယ္၀န္ရတုန္းက က်တဲ့ မ်က္ရည္က ျမေသြးရဲ႕ သိမ္ငယ္မႈအတြက္ ခံစားရလြန္းလုိ႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္။ တစ္စက္တည္းရယ္ပါ။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္က ျမေသြးမဆံုးခင္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာ နာက်င္မႈ ေတြအတြက္ က်တဲ့မ်က္ရည္။ တစ္သက္လံုး ခံစားနာက်င္သြားရမယ့္ မ်က္ရည္ရယ္ပါ။
ပုပ္အက္အက္ အနံတစ္ခု႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမတ္သြားတယ္။ အေဒၚေတြလည္း ဒီလိုပဲေနမယ္။ အသံေတြ တိတ္သြားတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားစင္ေရွ႕ အလိုလိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူၾကားပါေစေတာ့လို႔ ခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္။
ေအာ္ .........ျမေသြးရယ္။
နင္ ငါ့ ကို ေတာ္ေတာ္ေလး သံ ေယာ ဇဥ္ ရွိ ရွာ တယ္ ေနာ္။
ေက်ာ္ညိဳနဲ႔ ျမေသြးဆိုတာ ေျခရင္းအိမ္၊ ေခါင္းရင္းအိမ္ ေနလာၾကတာ။ ျမေသြးအေမနဲ႔ ေက်ာ္ညိဳတုိ႔အေဒၚဆိုတာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရပ္ကြက္မ်က္ႏွာဖံုးေတြ။ တစ္ေယာက္မရွိခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေခ်းၾက၊ ငွားၾက၊ အတင္းေျပာေဖာ္ေျပာဖက္။ ဒီေတာ့ ေက်ာ္ညိဳနဲ႔ ျမေသြးတုိ႔ ခုလို တရင္းတႏွီးခင္တာမင္လာတာလည္း ဘာမွမဆန္း။ ျမေသြးတုိ႔အိမ္မွာ အန္တီေမလုိ႔ ေခၚတဲ့ ျမေသြးအေမရယ္၊ ျမေအးဆိုတဲ့ ျမေသြးထက္ ႏွစ္ႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီမေလးရယ္ စုစုေပါင္းမွ မိန္းမသား သံုးေယာက္တည္း။ အန္တီေမက ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ျမေသြးနဲ႔ ျမေအးကိုေတာ့ အိမ္မွာ အခ်ဳပ္အလုပ္ကို ဖင္ထုိင္က်က် လုပ္ေစခ်င္တယ္။ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေလေးတြနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီဆို အန္တီေမက သိပ္ေက်နပ္တာ။ ေယာက်ၤားဆံုးပါးသြားၿပီးကတည္းက သမီးေတြမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳေတာ့ပဲ ေငြကိုသာ ကုန္းရန္းရွာေတာ့ တယ္။ ျမေသြး ဘြဲ႕ရရင္ဆုိတဲ့ အေပ်ာ္နဲ႔ အန္တီေမခမ်ာ တကယ့္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး။ သူကိုယ္တိုင္ကဘြဲ႕မရခင္ ေယာက်ၤားေနာက္လိုက္ေျပးဖူးခဲ့သူမုိ႔ ကိုယ့္သမီးေတြကို ပညာတတ္ဘြဲ႕ရျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ျမေသြးကေတာ့ ပညာေရးထက္ စီးပြားေရးကို ပိုေတြးတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တိုက္ေတြ၊ ကားေတြနဲ႔ ေနခ်င္တယ္။ လူ၀င္ဆန္႔ေအာင္ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာေတြကို ေလ့လာတယ္။ ပညာတတ္ၿပီး ထမင္းငတ္ေနတဲ့သူေတြ တပံုႀကီးလို႔ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ အန္တီေမက ေျပာတုိင္း သူက ျပန္ျပန္ခံပက္တတ္တယ္။
"အစ္ကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ ျမေသြး မွားသလား။ အစ္ကိုဆိုလည္း ဘြဲ႕ရေနၿပီ၊ အလုပ္ရေနၿပီပဲ ဘာမ်ား စုမိေဆာင္းမိလို႔လဲ။ ျမေသြးကေတာ့ စက္ကေလးခ်ဳပ္ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ခါးေညာင္း ေျခေညာင္း ဘ၀ႀကီးကို မုန္းတယ္။ အေမက ဘြဲ႕ရၿပီးရင္လည္း ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ရမယ္တဲ့။ သူကဆိုင္ထိုင္မယ္။ ျမေသြးတုိ႔က အိမ္မွာစက္ကေလးခ်ဳပ္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနမယ္တဲ့။ ျမေသြးေတာ့ ဘ၀ကို ဒီလိုႀကီး မသြားခ်င္ပါဘူး။ တျခားသင္တန္းေတြ တက္မယ္ဆိုေတာ့လည္း တက္ရင္ထားေပးမယ္ ဒါေပမယ့္ စက္ပဲခ်ဳပ္ရမယ္တဲ့ေလ"လို႔ တျပစ္ေတာက္ေတာက္ အၿမဲဆိုတယ္။
ရည္ရြယ္ရာကို စိတ္ထဲရွိ၊ ရွိတဲ့အတုိင္း ျမေသြးေျပာတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ အိမ္ကအေဒၚေတြကေတာ့ ျမေသြးရဲ႕ ေနထုိင္ပံု၊ ေျပာပံုဆိုေပါက္ေတြကို သေဘာမက်ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ေကာင္မေလး သိပ္ရဲတယ္တဲ့။
ျမေသြးကို ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲလုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ခ်မ္းသာခ်င္တာပါပဲ လို႔ သြားေလးၿဖဲၿဖဲၿပီးဆိုတတ္တယ္။ ညေန ကၽြန္ေတာ္ရံုးအားရင္ သူနဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး ေလွ်ာက္လည္တယ္။ ေမာင္ႏွမေတြလို ေနလာခဲ့တာဆိုေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သာမန္သံေယာဇဥ္ထက္ မပိုဘူး။ ညီမေလးလို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ နားေထာင္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစကတည္းက ခပ္ေအးေအးသမားဆိုေတာ့ နားေထာင္ေပးရံုမွတပါး ျမေသြးလိုခ်င္တဲ့ အႀကံဥာဏ္ေတြ မေပးတတ္ျပန္ဘူး။
ျမေသြးက ေခတ္ဆန္ဆန္ေလးေတြ ၀တ္ဆင္တတ္တယ္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ အရမ္းႀကီး မဖြံ႕ထြားေပမယ့္ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ အေနေတာ္ ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးေပါ့။ ဆံပင္က ပခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အရွည္ကို အညိဳေရာင္ဆိုးထားတယ္။ လႈိင္းတြန္႔ဆံပင္သားကို မေျဖာင့္ပဲထားတယ္။ ျမေသြးကို ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြ သေဘာက်ၾကတယ္။ ျမေသြးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာဆိုေလ့ရွိတယ္။ ျမေသြးက ဒါေတြ ဂရုစိုက္မေနနဲ႔လို႔ ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္နာနာရယ္။ အေျပာအဆို မခံခ်င္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အေဒၚေတြကေတာင္ ျမေသြးနဲ႔ မင္း ရိုးရိုးပဲမလားလို႔ ဘာလိုလို ညာလိုလို ေမးလာတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ျမေသြးနဲ႔ အရင္လို ေလွ်ာက္မလည္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
"အစ္ကိုလည္း ျမေသြးကို မေကာင္းဘူး။ ျမေသြးမွာ သူငယ္ခ်င္းရယ္လုိ႔လည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိတာလည္း အစ္ကိုအသိပဲ။ အစ္ကို႕ကိုပဲ သူငယ္ခ်င္းလို၊ အစ္ကိုလို ေပါင္းလာခဲ့ရတာ။ အစ္ကိုကပါ ျမေသြးကို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္လာေတာ့ ျမေသြး ရည္းစားထားပစ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလု႔္ိ" အိမ္လာတုိင္း စိတ္မေကာင္းဟန္အျပည့္နဲ႔ ေျပာတယ္။
ျမေသြးဟာ ပုန္ကန္ထၾကြတတ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ရွိဖူးတာ သူ ဆယ္တန္းတက္တုန္းက တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိတယ္။ ရြဲ႕တတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အိမ္က စာမလုပ္လုိ႔ ဆူတိုင္း လပတ္စာေမးပြဲေတြမွာ သုညရေအာင္ ေျဖတယ္။ စာတစ္လံုးမွ မက်က္ပဲ အေမကို ဂ်စ္ကန္ကန္ေနျပတယ္။ သူ႕ကိုဖိလုိ႔ မရဘူး။ အဲ့ဒီဆယ္တန္းတုန္းကပဲ အေပ်ာ္ရည္းစားတစ္ခါ ထားဖူးတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲလုိ႔ ျမေသြးကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ အဲ့ဒါလည္း ရြဲ႕တာတဲ့။
"ျမေသြး လိမၼာေအာင္ ေနတတ္ထိုင္တတ္တယ္။ ကိုယ့္အေမသေဘာက်ေအာင္လည္း ေနေနတာပဲ။ ဒီလိုေနေနပါရဲ႕နဲ႔ ဆူပူတာေတာ့ ျမေသြး လက္မခံႏိုင္ဘူး။ သိပ္စိတ္ပ်က္တယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လိုက္မိေရာ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ငါမွားၿပီလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေတြးမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ျမေသြးအတြက္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားၿပီ။ အဲ့ဒါအၿမဲပဲ။ အေမကလည္း ခက္တယ္။ ျမေသြးျဖစ္ခ်င္တာေတြကို မသိဘူး။ ေျပာလည္း လက္မခံဘူး။" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္ဖြင့္တယ္။
ျမေသြးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အရင္လို နီးနီးကပ္ကပ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ျမေသြးဘာေတြလုပ္ေနတယ္၊ ဘယ္ေတြသြားျပန္ၿပီဆိုတာေတြကိုေတာ့ ေန႔စဥ္ေန႕တိုင္းကို အေဒၚေတြဆီက ၾကားတယ္။ အနီးကပ္ တက္ေနတုန္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အီစီကလီ လုပ္ေနလုိ႔ အန္တီေမက ဆူပူေနရတယ္တဲ့။ အငယ္မေလး ျမေအးကို ျမေသြးေျခရာလုိက္နင္းမွာကို စိုးေနတယ္လုိ႔လည္း ေျပာတာၾကားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အန္တီေမ့ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကလည္း လိုတယ္။ ျမေသြးကို စြတ္ၿပီးေျပာဆိုေနရင္ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် စိတ္ညစ္စရာေတြ ပိုျဖစ္လာမယ္။ ျမေသြးစိတ္နဲ႔ အန္တီေမလည္း ရူးမွာပဲ။
"ျမေသြး ရည္းစားနဲ႔ျပတ္သြားၿပီ။ ျမေသြးစိတ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ျမေသြးက ေပးတဲ့ကတိကို တည္ေအာင္ေနမွ ႀကိဳက္တယ္။ ကတိမတည္တဲ့ ေယာက်ၤားဟာ ကိုယ္က်င့္တရား လည္း ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းလိမ့္မယ္။ ျမေသြးအယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ကတိခဏခဏ ဖ်က္တဲ့ေယာက်ၤားမ်ိဳးမုိ႔ုလို႔ ျမေသြးျဖတ္လိုက္တာ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္စံႏႈန္းနဲ႔ ညီတဲ့ ေယာက်ၤားမွ ရွိေသးရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိတယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ခါ ရည္းစားထားမယ္လုိ႔ ေတြးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဦး၊ ျပီးမွတြဲေပါ့ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ "ဟုတ္တယ္ ျမေသြးမွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ျမေသြးေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားမွ ရေတာ့မယ္။ ဒီတစ္ခါထားရင္ေတာ့ အပိုင္တြက္မွျဖစ္မယ္"လို႔ ေျပာျပန္တယ္။
ျမေသြးဘာေတြမ်ား ေတြးေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မရွိတာေတြေရာ၊ အပိုင္တြက္မွာေတြေရာ။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ျမေသြးနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ နည္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရံုးအလုပ္နဲ႔ နယ္သြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္ျဖစ္လာတာလည္း ပါတယ္။ ျမေသြးအိမ္လာခ်ိန္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လြဲလြဲေနျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ အရင္ထက္ အပ္ထည္ပိုမ်ားလာလို႔ အလုပ္ေတြပိုရႈပ္ေနတဲ့ ျမေသြးက သူ႕အားရက္ စေနေန႔ဆိုလည္းမအား အျပင္သြားရေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အရင္လို ဆုံၿပီး စကားေတြ မေျပာျဖစ္တာ လနဲ႔ကို ခ်ီလာပါေရာ။
တစ္မနက္မွာေတာ့ အေဒၚေတြရဲ႕ ဆူဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ ျမေသြး လင္ေနာက္လိုက္ေျပးသြားမွန္း သိလုိက္ရတယ္။ ညကတည္းက ျပန္မလာတာ ခုခ်ိန္ထိဆိုေတာ့ အန္တီေမေတာ့ ေခါင္းမီးေတာက္ေနၿပီေပါ့။ တငိုငိုတရီရီျဖစ္ေနတဲ့ အန္တီေမ့ခမ်ာ သူ႕သမီးထားခဲ့တဲ့ စာေလးကို ဖတ္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း မနားတမ္း သမီးမိုက္ သမီးမိုက္ ဆိုတာကို ပါးစပ္ကကို မခ်ပါဘူး။ အေဒၚေတြကလည္း မီးေလာင္ရာေလပင့္ သြားသြားေျမွာက္ေပးေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမေသြးတုိ႔ အိမ္ဘက္ကုိ မကူးမျဖစ္ ကူးလိုက္ရေရာ။
"ေမာင္ေက်ာ္ညိဳ မင္းညီမ လုပ္သြားပံုကိုၾကည့္ဦး။ သူလင္ေနာက္လိုက္သြားတဲ့ အေကာင္က မိန္းမရွိတယ္။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးထားေပမယ့္ အရႈပ္အရွင္းေတြက ရွိေနတာ သိသိရဲ႕နဲ႔ လုပ္တာ။ ငါအထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔။ ေခြးထက္ကို မုိက္တာ။ အေမလုပ္သူက အဟုတ္ေျပာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ နားမ၀င္ဘူး။ ခုလည္း မေန႔တေန႔က ငါက ဆူလိုက္မိတယ္ဟယ္။ ငါ့စကား နားမေထာင္ရင္ ငါ့အိမ္မွာ မေနနဲ႔။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္လို႔။ ဒင္းက တကယ္လုပ္ျပသြားတာ။ ေရးသြားတဲ့ စာကိုလည္း ၾကည့္ဦး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ဒီေန႔ပဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္စေဖာက္ပါၿပီဆုိပဲ။ ဟမ္မေလး ငါ တကယ္စိတ္ဆင္းရဲတယ္။ ျမေသြး ျမေသြး ...။ ေအး ျမေအး နင္လည္း ၾကည့္ေနၾကည့္စား။ အဲ့ဟာမလိုလုပ္ရင္ ငါတကယ္နင့္ကိုသတ္မွာ"။
ေဘးနားက ကုတ္ေလးပုေနတဲ့ ျမေအးကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း။ အန္တီေမရဲ႕ တယူသန္အေျပာအဆိုနဲ႔လုပ္ရပ္တစ္ခ်ိဳ႕က ျမေသြးကို ပိတ္ေလွာင္ခဲ့တာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမေသြးဘယ္လိုအက်င့္စရုိက္ရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ေတာင္ မသိတာမ်ားလားလုိ႔ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။
ျမေသြးသတင္း ဘာမွမၾကားရဘူး။ ေနေကာင္းလား။ သူ႕ေယာက်ၤားနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပသလား။ သံုးလေလာက္အထိ အန္တီေမ့ ခမ်ာလည္း လူးလူးလိမ့္လိမ့္ပဲ။ အဲ တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမေသြးအသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ကိုေရာက္လာ။ "အစ္ကိုလား.. ျမေသြး အစ္ကို႔ကို အိပ္မက္ေတြ မက္ေနမိလို႔။ ျမေသြး အဆင္ေျပပါတယ္။ ေျပေအာင္လည္း ေနပါတယ္။ မေျပရင္ေတာ့ ျမေသြး စိတ္ရွိသလိုပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့မွာ။ ေယာက်ၤားက ျမေသြးနဲ႔အၿမဲေတာ့ အတူမရွိဘူး။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေလာက္ေတာ့ လာပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ ျမေသြးတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ လုပ္စရာေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မရွိဘူး။ ျမေသြး ဖုန္းဆက္တဲ့အေၾကာင္းေတာ့ အေမ့ကို မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ မဂၤလာပြဲက်င္းပျဖစ္ရင္ အေမ့ဆီလာမလို႔ပဲ။ ခု မဂၤလာပြဲကလည္း မက်ိန္းေသေသးဘူး။ အစ္ကို႕ကို ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္။ ညီမလည္း မၾကာခဏ ဖ်ားဖ်ားေနလို႔။" အစရွိတာေတြကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာဆိုသြားၿပီး ဖုန္းကို ခ်သြားပါေလေရာ။ ေနာက္ပိုင္း သူဖုန္းဆက္မယ္လုိ႔လည္း ေျပာသြားေသးတယ္။ သူ႕ဆီဖုန္းမဆက္ဖုိ႔ လည္း အတန္တန္မွာတာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ေတာ္လည္း သံသယေတြ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။
ဒီၾကားထဲ အန္တီေမရဲ႕ နားထဲကို ျမေသြးရဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥ ေရာက္သြားတဲ့အခါ အန္တီေမ နာမက်န္းျဖစ္တယ္။ ျမေအးခမ်ာလည္း အေမကို ျပဳစုရ၊ အထည္ဆုိင္ေျပးရ၊ အပ္ထည္ေတြ ျပန္လက္ခံရနဲ႔ ပင္ပန္းရွာတယ္။ ျမေသြး ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီလို႔ အေဒၚေတြ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသား ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ကသိလာတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အသိတစ္ေယာက္က ေတြ႕ခဲ့တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မယံုခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏို္င္ပါ့မလား။
ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျမေသြးထပ္ဖုန္းဆက္ေတာ့ ငိုသံႀကီးနဲ႔။ ျမေသြးကေလးမီးဖြားေတာ့မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာလည္း ပါေသးတယ္။ ကေလးမီးဖြားၿပီးရင္ ျမေသြးနဲ႔ သူ႕ေယာက်ၤားနဲ႔ ကြာရွင္းေတာ့မွာတဲ့။ ေတြ႕မွေျပာမယ္လို႔ ငိုသံနဲ႔ေျပာတယ္။ အစ္ကို႔ကို အရမ္းသတိရတယ္လုိ႔လည္း ဆိုသြားျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေအးဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုစိတ္ပူရမွန္းလည္း မသိျပန္ဘူး။ အန္တီေမ့ကို အသိေပးရင္ ေသြးတက္တာေတြ ဘာေတြျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္မိတယ္။ ကုိယ့္ ခ်စ္သူလည္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္ရည္းစားလည္း မဟုတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ပူတာက ေန႔ေရာညပါပဲ။
ခုတေလာ ညတိုင္း ျမေသြးကို အိပ္မက္မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ျမေသြးက ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔။ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲ စီးလို႔မရဘူးဆုိတဲ့ Heel အျမင့္ႀကီးကိုလည္း ေျခေထာက္မွာ စီးထားေသးတယ္။ ျမေသြးမ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စေတြ မရွိဘူး။ ကိုယ္၀န္လြယ္မထားဘူး။ ျမေသြး ရယ္ေမာေနတယ္။ အစ္ကို ဆုိတာကိုလည္း ပါးစပ္က မခ်ပဲ တတြတ္တြတ္ ေအာ္ေခၚေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီ ေရာက္မသြားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေတြ လွမ္းတယ္။ ျမေသြးဆီကို လွမ္းတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေရာက္ဘူး။ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ အိပ္မက္ထဲမွာေရာ၊ အိပ္မက္ကႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေရာ။
ျမေသြး မီးဖြားၿပီးသြားၿပီလား သိခ်င္မိတယ္။ ဒီရက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထင့္ေနလို႔။ အိပ္မက္ေတြေၾကာင့္ ျမေသြးဖုန္းကို ပိုေမွ်ာ္မိတယ္။ ရံုးမွာလည္း စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ဖုန္းကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔။ အမွန္ဆို ျမေသြး ဖုန္းေခၚသင့္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တြက္ရင္ ျမေသြး မီးဖြားၿပီးေလာက္ၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္မေနေတာ့ဘူး။ ျမေသြး ဖုန္းကို ေကာက္ႏွိပ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါဆက္ ဖုန္းတစ္လံုး ဆိုေပမယ့္ တစ္လံုးမဟုတ္ တစ္လံုးေတာ့ ျမေသြးအသံေလး ၾကားရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ပါရဲ႕။
ဖုန္းတစ္လံုးက ေျဖတယ္။ ျမေသြး ဆိုတာ ဘယ္သူလဲတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးသံပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ျပန္ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘယ္လိုဆက္ေမးရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္လံုးက ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ သက္ျပင္းခပ္ရွည္ရွည္ မႈတ္ထုတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္တယ္။ မိုးတြင္းမုိ႔လို႔ ရပ္ကြက္ထဲ ဗြက္ေတြ ေပါက္ေနၿပီ။ ျမေသြးဆိုရင္ မိုးရာသီ ရႊံ႕ေတြနဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူးလုိ႔ ေျပာဦးမယ္။ လိုင္းကားစီးေတာ့ ကားပိတ္တာကတေၾကာင္း၊ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရေသးတယ္ဆုိေတာ့ ေမွာင္စေတာင္ ျပဳေနၿပီ။ ျမေသြး အိမ္နားေရာက္ေတာ့ စိတ္ကထင့္ျပန္ေရာ။ ေအာ္ ငါ့ႏွယ္လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေရရြတ္မိလုိက္တယ္။ ျမေသြးအိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ။ အဲ့ဒီလို ပံုမွန္မဟုတ္ တိတ္ဆိတ္ေနကာမွ စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ပိုျဖစ္မိသလိုလို။ အမွတ္မထင္ပဲ သက္ျပင္းခ်သံၾကားတယ္။ ျမေသြးရဲ႕ သက္ျပင္းသံလုိလို။ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲထမိေပမယ့္ ငါဟာ အေတာ္ကို ရူးေနပါေရာလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႔တစ္ခုကို ရတယ္။ ျမေသြး ဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးဘီလိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ျမေသြးမ်ား ေရာက္ေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ ေလးတိေလးကန္။ ၿခံတံခါးတြန္းဖြင့္တဲ့အထိလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ေရေမႊးနံ႕ေလး ရေနတုန္း။ ေအာ္ ျမေသြးရယ္။ ငါနင့္ကုိ ေတာ္ေတာ္သံေယာဇဥ္ၾကီးတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း သိပ္စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ နင္ေနေကာင္းလား သိရင္ ငါ ဘာမွ စိတ္ပူမိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးခ်မ္းသြားၿပီလို႔ အရူးလိုလုိ ဆိုမိျပန္တယ္။ အေဒၚေတြ ျမင္၇င္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ အရူးလို ထင္ဦးမယ္။
အိမ္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ အေဒၚေတြက ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳတယ္။ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ျမေသြးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေနတာ သိေနၾကပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အျပစ္ဆုိလို႔ ဒါေလးလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတာ တစ္ခုပဲရွိတာ။ "ၾကီးေမတုိ႔ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ႀကီးေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားေနာ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရၿပီ။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲ။ အေဒၚႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးကိစၥေၾကာင့္ အရင္လို ကၽြန္ေတာ့္ဘဏ္ကတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ယူဖို႔ ကိစၥေျပာမလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ နယ္က ဘၾကီးမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းေျခာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အေဒၚငယ္က လွမ္းေျပာတယ္။
"နင့္ ျမေသြး ဆံုးၿပီတဲ့"
နင့္ ျမေသြး၊ နင့္ျမေသြး .....။ ကၽြန္ေတာ္ ပူထူသြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေအးစက္သြားတယ္။ အာေခါင္ေျခာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္သြားတယ္။
"ကၽြန္တာ္ ညက သူ႕ကို အိပ္မက္မက္ေနေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ညတိုင္းနီးပါး သူ႕ကို အိပ္မက္ေတြ မက္ေနတာ" လို႔ ကေယာင္ကတန္း ရြတ္လိုက္ေတာ့ ႀကီးေမက ထပ္ၿပီး ကေလးေရာ၊ အေမေရာ ဆံုးတာတဲ့။ ဆံုးေတာ့ သူ႕အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးတဲ့။ သူနာျပဳေတြေျပာေတာ့ မင္းနာမည္ကိုလည္း ရြတ္သြားေသးတယ္တဲ့။.... တဲ့...။ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမၾကားေတာ့ဘူး။ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အသိစိတ္က လက္မခံႏို္င္တာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိတ္ယ္။ ဖ်တ္ခနဲ။ ခုနက ကၽြန္ေတာ္ ရတဲ့ ေရေမႊးနံ႔ေလးက ျမေသြးေပါ့။ ျမေသြးရဲ႕ သက္ျပင္းသံေပါ့။ ျမေသြး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သြားတာေပါ့။ ျမေသြး ျမေသြးေရ။
ကၽြန္ေတာ္ ျမေသြးအတြက္ ငိုခဲ့ဖူးတာဆုိလို႔ သူကိုယ္၀န္ရတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တုနး္ကတစ္ေခါက္ရယ္။ ခုတစ္ေခါက္ရယ္ေပါ့။ ကိုယ္၀န္ရတုန္းက က်တဲ့ မ်က္ရည္က ျမေသြးရဲ႕ သိမ္ငယ္မႈအတြက္ ခံစားရလြန္းလုိ႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္။ တစ္စက္တည္းရယ္ပါ။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္က ျမေသြးမဆံုးခင္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာ နာက်င္မႈ ေတြအတြက္ က်တဲ့မ်က္ရည္။ တစ္သက္လံုး ခံစားနာက်င္သြားရမယ့္ မ်က္ရည္ရယ္ပါ။
ပုပ္အက္အက္ အနံတစ္ခု႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမတ္သြားတယ္။ အေဒၚေတြလည္း ဒီလိုပဲေနမယ္။ အသံေတြ တိတ္သြားတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားစင္ေရွ႕ အလိုလိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူၾကားပါေစေတာ့လို႔ ခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္။
ေအာ္ .........ျမေသြးရယ္။
နင္ ငါ့ ကို ေတာ္ေတာ္ေလး သံ ေယာ ဇဥ္ ရွိ ရွာ တယ္ ေနာ္။
0 comments:
Post a Comment